15 mei 2017, alweer bijna 6 jaar.

Toch één keer per jaar voel ik de behoefte een stukje op dit blog te schrijven. 15 mei zal nooit meer een dag zijn als alle andere. De dag dat Erwin mijn grote liefde overleed. Het is AL bijna zes jaar maar lijkt voor mij veel korter. En in deze periode passeert alles weer een beetje de revue. Ik wil ook niet zeggen dat het gister leek want daar is in de tussentijd teveel voor gebeurd. Ik vind zelf dat ik goed door het rouwproces heen ben gekomen of eigenlijk nog steeds kom. Helemaal over gaat het rouwen nooit. Maar hoe je het went of keert het leven gaat door. Er zijn nog heel veel mooie dingen in het leven hier op aarde om voor te leven. Ik heb in fases van bepaalde dingen afscheidt genomen of afgesloten. Bv de herdenking bij de Marine, de jaarlijkse herdenking in mei. Ik vond het na 5 jaar genoeg. Het was mooi elk jaar weer. Maar nu vond ik het genoeg. Ik denk elke dag aan hem en eigenlijk dan met name aan de mooie tijd die we samen hadden. Maar ook durf ik nu eerlijk te zeggen dat ik niet weet hoelang ik het nog geestelijk en lichamelijk had volgehouden de laatste jaren van zijn ziek zijn. En dan met name het emotionele aspect. Ik was mezelf volledig kwijt. En het lukte me in de jaren daarna mezelf weer terug te vinden en weer oprecht te genieten van het leven. Mede ook zonder stress van familieleden. Door dit herstel en de beslissingen die ik in de jaren na het overlijden van Erwin genomen hebt, lukt het me Danielle in haar ziekte en haar gezin bij te staan. Het is niet mijn bedoeling hier ook weer een heel blog over te starten maar het is eigenlijk wel heel bizar als er binnen een gezin twee keer iemand zeer ernstig ziek wordt. ( voor wie het nog niet weet, bij Danielle is vorig jaar juli Acute lymfatische leukemie vast gesteld) Het klinkt misschien vreemd maar soms vind ik het bijna gênant. Omdat mij vaak gevraagd wordt ‘hoe gaat het nou met jouw?” dacht ik het in deze gelegenheid maar eens proberen te beschrijven. Al weet ik het zelf soms niet, hoe het gaat. Het is per dag verschillend.

Na de eerste shock in juli vorig jaar waarin ik voor mij gevoel meteen weer op slot ging, zijn de emoties nu wel. Het gevoel wat ik vaak in de situatie bij Erwin had is er nu niet meer. Gelukkig want ik vond dat een heel naar beklemmend gevoel. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat wanneer emoties of nieuws wat je hoort erg is of heel ernstig is, je geest te beschermd omdat je het anders niet aankan. Als ik naar mezelf terug kijk toen Erwin was overleden was ik tegen het hysterische aan. Heel vaak heb ik dit gevoel gehad tijdens zijn ziekte. En het is een heel naar gevoel naar en beklemmend. De emoties zitten in je keel maar kunnen er niet uit. Toen Danielle gebeld werd door de huisarts op 27 juli…gebeurde dit weer. Echt verschrikkelijk vond ik het. Maar gelukkig is het nu beter. Ik kan huilen. En ondanks alles kan ik functioneren.

Onbewust vergelijk je de situatie met elkaar. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet kan. De ziekte en het ziekte proces is heel anders. Toen was het mijn man en nu is het mijn dochter die ook haar eigen gezin heeft. Ik heb ook een andere functie nu. Want Marco is haar partner. Ik heb daar overigens geen moeite mee. Marco en Shirley ( bonus moeder) zijn samen contact persoon en dat gaat prima. Ik vind het juist mooi en bijzonder dat juist zij dit naast Marco doet. Jan ( haar vader) en ik steunen haar op een heel ander vlak. Hij is de schouder bij wie ze uit kan huilen. En ik doe het zorgen er omheen. Er is totaal geen stress wat dat betreft. Wat ook heel fijn is, is dat Jan en Shirley in de buurt van Amsterdam wonen en er dus wat makkelijker tussendoor heen kunnen wanneer Daniëlle is opgenomen.

Wel merk ik dat ik door mijn ervaringen uit het verleden heel snel door heb of het wel of niet goed gaat met Daniëlle. Ten eerste omdat ze mijn dochter is en ik haar haar hele leven al veel in mijn buurt heb. Maar zeker ook door de dingen die ik met Erwin en mijn ouders heb mee gemaakt op medische gebied. Ik vind het vooral fijn dat we met zijn alle naar elkaar luisteren en vooral dat er in het ziekenhuis ook naar ons geluisterd wordt. De begeleiding in het VU is echt super fijn. Niets is teveel en dat geeft vertrouwen. Maar ook het feit dat ze eerlijk zijn geeft vertrouwen.

Marco en Daniëlle hebben met elkaar een jong gezin. 16,14, 12 en 11 zijn de kinderen ..allemaal pubers. En toch gaat het best goed met ze. Zij zijn ook het geen waar ik me regelmatig druk om maak. Want Danielle is regelmatig langdurig opgenomen. Ik merk dat zij echt de spil in hun gezin is. Al zit ze maar op de bank dan zijn ze al blij. En toch merk ik zeker aan kane en Nena dat ze heel sterk zijn omdat ze dit al eens mee gemaakt hebben van dichtbij met Erwin hun opa. Hij speelde ook altijd een hele belangrijke rol in hen leven. Hij bracht ontzettend veel tijd met ze door en deed zeker toen hij nog niet zo ziek was heel veel met ze. We zijn toen en nu ook altijd eerlijk en open tegen ze geweest. Dat geeft ze toch stabiliteit. Maar ik merk ook dat kinderen heel flexibel zijn. Het sporten voor alle vier is heel belangrijk. Dus dat gaat ook eigenlijk altijd door, De trainingen en de wedstrijden. Het is voor een deel hun sociale leven.

Ik heb geleerd dat mensen over het algemeen heel sterk zijn. Soms denk ik, hoe kan het dat ik nog normaal functioneer? Maar je moet, hoe dan ook je moet. Plus ik ben niet de gene die dit alles, dit loodzware traject moet doorstaan. Dat is Daniëlle. Zonder teveel in detail te treden vind ik dat echt het moeilijkste van alles. Te zien wat ze allemaal moet doorstaan. Het traject van Erwin met de hersentumor was heel pittig. Bij hem vond ik vooral het hersenletsel de operatie de epilepsie en de bestraling verschrikkelijk. Maar dit traject van Daniëlle is als ik eerlijk ben nog een tree pittiger. Eigenlijk is het niet te vergelijken met elkaar.

Ik ben echt ontzettend trots op Daniëlle, ze is echt onbeschrijfelijk sterk vooral geestelijk. Ik sta versteld hoe ze alles doorstaat. En toch nog hoe ziek ze ook is een moeder wil zijn. Ook al zijn er dagen dat ze er bijna niet toe in staat is.

In deze hele situatie hebben we toch ook nog een beetje geluk. Stef ( broer en ook mijn kind) was geschikt om een stamceldonatie te geven aan Daniëlle. Ze waren een prachtige match, zelfde bloedgroep en vers van de pers. Dat is het beste en wil het ziekenhuis het liefste. Stef hoefde er natuurlijk niet over na te denken. Al is het voor de donor ook echt wel een pittig ding. Ook op hem ben ik heel trots. En vind het echt bijzonder dat mijn ene kind het leven van mijn andere kind red. Want zo is het.

Als ik aan de toekomst denk verschilt dat per dag, per periode. Maar we gaan nog steeds van het positieve uit. Dat is hoe het moet zijn.

Het mooie is dat Daniëlle Erwin af en toe gezien of om zich heen heeft gevoeld. Het maakt niet uit of dit bewust of onbewust is…mij geeft het een fijn veilig gevoel.

Ik ben trots op mijn familie…samen kunnen we dit aan.

Met familie bedoel ik ook de naaste familie..

Voor wie de pagina van Daniëlle wil volgen op insta: https://www.instagram.com/p/CrOdFdnIP6T/?utm_source=ig_web_copy_link